35 zł, które wywołało męskie łzy

View Comments

• http://www.unicef.pl/UNICEF365 tylko tyle

  • U mnie Unicef365, WWF i SOS Wioski dziecięce. I mimo, że cel jest podobny, to emocje z nim związane, to coś zupełnie innego.

    • Podaję jako przykład czegoś wybitnie prostego, co nawet nie wymaga angażowania czasu na co dzień, czegoś co każdy może zrobić :)

• Gratulacje postawy i otwartości ! Historia, która i mi dała do myślenia

  • Fantastycznie! Prawda, że nie jest trudno sprawiać, żeby świat był choć trochę lepszym miejscem?

• Przydałaby się w sumie strona/aplikacja gdzie można by znaleźć takich ludzi do pomocy i im potem zapłacić. Pracę w ogrodzenie, wokół domu czy np. na terenie miejskim. Sam np. miejski trawnik regeneruje, dbam. Czasem by się ktoś przydał do pomocy i w sumie nie wiem gdzie takiego człowieka znaleźć. Z drugiej strony pytanie czy taki człowiek ma net i komputer. Za 10-20 lat pewnie standardem będzie że każdy ma smartphona z netem i aplikacją: mogę pracować, moja okolica, co mogę zrobić etc... Plus może też system ocen, rekomendacji... (dwóch stron).

• Miałem podobną sytuację. Gość zatrzymywał samochody wjeżdzające na teren zakładu przemysłowego i prosił o pare groszy, albo coś do jedzenia. Podszedł i do mnie. Opuszczam szybe i widzę starszego człowieka, któremu na twarzy rysuje się cierpienie. Jest smutny i przygnębiony, ale na początku nie byłem pewny czy udaje czy nie. Nie raz już spotkałem się z udającymi, a i gość zbierający jedzenie kiedyś u mnie w bloku potem wyrzucił pod shcody kiełbasę, którą ode mnie dostał. Mógł powiedzieć, że już ma, to bym mu dał coś innego. Przegrał sobie tym u mnie. Ale wracając do sprawy. Gość chce pare groszy. Tego dnia była nawet wypłata premii świątecznej, ale na konto. Grosza przy sobie nie miałem. Patrze na gościa i mówię, że nie mam. Faktycznie nie mam. W głowie kombinuję jak mu pomóc. Jest sklepik przy zakładzie, ale kartą tam nie zapłacę. Zerknąłem w stronę stacji paliw. Myślę kupię mu jakąś kanapkę, ciepłą herbatę i co tam będzie chciał. Zacząłem zamykać szybę i odjeżdzać, ale nie po to żeby uciec, ale żeby zawrócić i go tam zawieźć. W tym momencie wylała się z niego cała bezsilność. Facet się popłakał. Ryczał jak dziecko i przez łzy opowiadał swoją historię. Nie była przyjemna. Gość nic nie jadł od 3 dni i spał w przydrożnym lesie. Nie mógł udawać. Wsiadł do mojego samochodu i pojechaliśmy na stację. Dalej wyglądało to tak jak u Ciebie Ludwiku. Gość nawet się uśmiechnął. Płakał dalej, ale teraz było mu lepiej.

• Moja historia była inna,zdarzyła się w czasie okupacji.Przebywałam z rodzicami w lagrach niemieckich byłam ciągle bardzo głodna .Moja Mama codziennie wychodziła w grupie kilkudziesięciu kobiet pod nadzorem uzbrojonych żandarmów do pracy w fabryce. Dostawała do pracy metalowy kwaterkowy garnuszek zupy . Ja głodna czekałam na Jej powrót przy bramie ,bo Mama nie zjadała tej zupy przynosiła ją dla mnie.Narażała się na brutalne konsekwencje ze strony żandarmów.
  Te przeżycia są mocno zapisane w mojej psychice,ich wspomnienia wywołują łzy.
  Spotykanym -potrzebującym- darowuję złotówki.
  Apeluję do wszystkich czytających te smutne historie by mieli otwarte serca dla potrzebujących